Να αλλάξουμε το κράτος!
του Χρήστου Παπάζογλου
Το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης συνοδεύτηκε ουσιαστικά από ένα νέο πακέτο μέτρων, που μπορεί να μην εφαρμοστούν άμεσα, στην ουσία όμως θα κρέμονται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τους Έλληνες πολίτες. Το νέο αυτό μνημόνιο πρόκειται ουσιαστικά για επανάληψη, στην χειρότερη μορφή, των όσων έχουν ψηφισθεί και εφαρμοστεί και στο παρελθόν από την παρούσα κυβέρνηση. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν δίνει λύσεις στις παθογένειες του ελληνικού κράτους που οδήγησαν στην κρίση, αλλά και τη συντηρούν τα τελευταία επτά χρόνια.
Αποτέλεσμα όλων αυτών των παθογενειών είναι η χώρα μας να βρίσκεται στις χαμηλότερες θέσεις όσον αφορά τον δείκτη οικονομικής ελευθερίας. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο HeritageFoundationτο οποίο υπολογίζει την οικονομική ελευθερία των κρατών, η χώρα μας με δείκτη οικονομικής ελευθερίας 55 κατατάσσεται στις «μη ελεύθερες χώρες» και καταλαμβάνει την 127η θέση ανάμεσα σε 180 κράτη. Πολύ κοντά με τη χώρα μας βρίσκονται χώρες όπως η Τυνησία, το Νεπάλ, το Μπαγκλαντές. Ενώ πιο πάνω από εμάς είναι η Ουγκούντα και η Ζουαζηλάνδη.
Τα παραπάνω στοιχεία της έρευνας για την οικονομική ελευθερία, αποτυπώνουν τα όσα βιώνουν στην Ελλάδα όσοι δραστηριοποιούνται επιχειρηματικά. Προκατάληψη και εμπόδια.
Αυτό που πάνω απ’ όλα χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένας οδικός χάρτης εξόδου από την κρίση:
- Με δραστική μείωση των φόρων για να αναπνεύσει η οικονομία και η επιχειρηματικότητα.
- Με επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και των ιδιωτικοποιήσεων.
- Με αλλαγές στο κράτος που θα μειώσουν την γραφειοκρατία και τη σπατάλη πόρων που προέρχονται από όλους εμάς τους φορολογούμενους.
Αντίθετα το 4ο Μνημόνιο έχει περισσότερους φόρους από ότι μπορεί να αντέξει η κοινωνία και η οικονομία. Και κυρίως, καμία διάθεση να μειωθεί το μέγεθος του κράτους και ο βαθμός παρέμβασής του στην οικονομία.
Πιστεύω ότι για να αντιμετωπίσουμε τα χρόνια και βαθιά προβλήματα του δημοσίου, τη νοοτροπία της ατιμωρησίας που υπάρχει τόσα χρόνια, πρέπει να βάλουμε βαθιά το μαχαίρι και επιτέλους να αλλάξουμε πολλά από όσα ξέραμε για το μεγάλο ασθενή της κοινωνίας και της οικονομίας μας.
Οι όποιες προσπάθειες για την ουσιαστική βελτίωσή του κράτους, απαιτούν την πολιτική βούληση για αναγκαίες, τολμηρές και βαθιές αλλαγές. Και βέβαια χρειάζονται και οι πολιτικοί εκείνοι που δεν θα συμβιβαστούν με τη σημερινή κατάσταση, αλλά θα τις προωθήσουν και θα δώσουν μάχη για την επιβολή τους.
Συνεπώς, οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να ξεκινήσουν από τη λειτουργία του κράτους με ριζική μείωση των δομών του και ουσιαστικό περιορισμό της παρέμβασής του στην οικονομία. Η μείωση του κόστους του κράτους θα επιτρέψει γενναία μείωση φορολογικών συντελεστών για νοικοκυριά και επιχειρήσεις, άρα θα αποτελέσει κίνητρο για νέες επενδύσεις στην οικονομία, οι οποίες θα φέρουν νέες θέσεις εργασίας.
