Πολλές είναι οι ιστορίες που έχει δημιουργήσει ο θρύλος γύρω από την κατάρα Τουταγχαμών, του πιο γνωστού Φαραώ της Αιγύπτου. Μια από αυτές τις ιστορίες λέει για το ταξίδι ξεκίνησε με προορισμό την Αίγυπτο… “Το φέρετρο του Τουταγχαμών βρισκόταν καλά τοποθετημένο στο μπροστινό μέρος του πλοίου… εκεί που δύσκολα είχαν πρόσβαση οι ταξιδιώτες. Ο γνώριμος ήχος ακούστηκε “παρακαλούμε όλους τους επιβάτες να μην κινούνται στο μπροστινό μέρος του πλοίου. Το πλήρωμα σας εύχεται ένα ευχάριστο ταξίδι” .
… προς στιγμήν αναστατωθήκαμε και αναρωτηθήκαμε για ποιο λόγο μας απαγόρευαν να κινηθούμε στο μπροστινό μέρος, κάποιοι όμως, πιο τολμηροί σηκώθηκαν και πήγαν προς τα κει”, είπε η Λώρα.
…Τους είδα και εγώ … ήταν 3 άνδρες, σηκώθηκαν και προχώρησαν προς το μπροστινό μέρος του πλοίου”, είπε ο Μπεν…
… ”Φτάσαμε και είδαμε ένα φέρετρο, το κοιτάξαμε διερευνητικά, είδαμε ότι έγραφε κάτι πάνω
αλλά δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε καθαρά τις λέξεις μας παρακάλεσαν να φύγουμε, ρωτήσαμε γιατί και μας είπαν ότι επρόκειτο για έναν αιγύπτιο βασιλιά που γύρω από το όνομα του επικρατούσε μια κατάρα
… “γέλασε δυνατά, πήγε κοντά και φώναξε … ΕΓΩ!Δεν πιστεύω σε κατάρες
…έκανε το λάθος να χτυπήσει με το πόδι το φέρετρο του αρχαίου βασιλιά!
… έκανε το λάθος να … ταράξει την ηρεμία του βασιλιά…”
… δεν υπήρξε επόμενη ημέρα.”
Ο Τουταγχαμών, σήμερα, είναι αναμφισβήτητα ο πιο γνωστός Φαραώ της Αιγύπτου. Ωστόσο, πριν από την ανακάλυψη του τάφου του στην Κοιλάδα των Βασιλέων δεν ήταν παρά μόνο μια μικρή μορφή της 18ης Δυναστείας.
Γεννήθηκε γύρω στο 1347 π.Χ. και πέθανε ξαφνικά, σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα. Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα.
Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923.
“Θάνατος θα βρει εκείνον που θα διακόψει τη γαλήνη του βασιλιά”
Η ανακάλυψη του τάφου όπως και το άνοιγμα του, οδήγησαν αρκετούς ανθρώπους στο θάνατοι. Το πιο περίεργο ήταν ότι όλοι αυτοί είχαν άμεση σχέση με τις ανασκαφές και τον τάφο, με αποτέλεσμα να αρχίσει να γίνεται λόγος για την «κατάρα του Φαραώ».
Ανεξήγητοι θάνατοι
Πρώτος, λοιπόν, πέθανε ο κόμης του Κάρναρβον, στις 5 Απριλίου του 1923 και ακολούθησε ο πρόωρος θάνατος είκοσι μελών της αποστολής. Πολλοί πιστεύουν ότι οι παραπάνω θάνατοι οφείλονται στην κατάρα του Φαραώ καθώς τότε τα αίτια θανάτου του κόμη ήταν ανεξήγητα. Δύο επιπλέον συμβάντα έλαβαν χώρα την ίδια στιγμή.
Το Κάιρο βυθίστηκε στο σκοτάδι μυστηριωδώς και ακριβώς την ίδια ώρα, δηλαδή στις 13:55 ο σκύλος του κόμη Κάρναβον άρχισε να ουρλιάζει, αλλά κανείς δεν μπορούσε να το σταματήσει παρά μόνο … ο θάνατος. Τα παραπάνω γεγονότα τα κατέγραψε μια γαλλίδα ιστορικός εν ονόματι Christianne Desroches-Noblecourt, η οποία πίστευε ακράδαντα ότι συνδέονταν με την κατάρα του βασιλιά.
Η ομάδα του Κάρτερ πρόσθεσε ένα ακόμη γεγονός, ότι μια κόμπρα κατάπιε το καναρίνι του Κάρτερ. Πίστευαν ότι η κόμπρα είναι το ιερό σύμβολο των Φαραώ. Με αυτό τον τρόπο, ο βασιλιάς … τους εκδικήθηκε! Πάντως, δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ή να αναιρούν τα παραπάνω.
Μετά από λίγο καιρό, ο αρχαιολόγος Arthur Mace έπεσε σε κώμα και πέθανε και εκείνος μυστηριωδώς. Ο φίλος του κόμη Κάρναβον, George Gould, μόλις έμαθε για το θάνατο του πήγε να εξερευνήσει τον τάφο. Την επόμενη ημέρα ανέβασε υψηλό πυρετό και μετά από 12 ώρες πέθανε. Ο ακτινολόγος Archibald Reid, που εξέταζε τον Τουταγχαμών για να καθορίσει την ηλικία του βασιλιά αλλά και τις πιθανές αιτίες του θανάτου του, παραπονέθηκε ότι αισθανόταν κόπωση. Αποφάσισαν να τον στείλουν πίσω στο Λονδίνο για να ξεκουραστεί. Λίγο μετά την προσγείωση του αεροπλάνου .. βρέθηκε νεκρός!
Οι επιστήμονες εξηγούν ότι στα μέσα Μαρτίου του 1923, ένα κουνούπι τσίμπησε τον κόμη του Κάρναβον. Το τραύμα του φαίνεται ότι μολύνθηκε και παρόλο που τον μετέφεραν στο Κάιρο για να του προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες, η κατάσταση του χειροτέρευε δραματικά. Τα πνευμόνια του προσβλήθηκαν και πέθανε από πνευμονία. Δείγμα από το μολυσμένο κουνούπι βρέθηκε στο μάγουλο του Τουταγχαμών.
Στους πρώτους ανθρώπους που πέθαναν, περιλαμβάνονταν και δύο συγγενείς του κόμη Κάρναβον. Ο Λόρδος του Westbury και ο προσωπικός γραμματέας του Carter Richard Bethell. Ο Λόρδος του Westbury, συγκεκριμένα, αυτοκτόνησε, πέφτοντας από το παράθυρο του σπιτιού του. Άφησε ένα γράμμα που εκτός των άλλων έγραφε ότι δεν άντεχε άλλο να ζει έτσι και πως δεν περιμένει τίποτα καλό από τη ζωή του. Ο Τύπος συνέδεσε αυτό το γεγονός με την κατάρα του Φαραώ.
Οι επιστήμονες υποστήριξαν ότι πιθανά υπήρχαν μέσα στη σαρκοφάγο θανατηφόροι μύκητες που κυκλοφόρησαν στον αέρα με το άνοιγμα αυτής. Ο Sir Arthur Conan Doyle, υπέθεσε ότι οι συγγενείς του Φαραώ μπορεί να τοποθέτησαν αυτή τη φόρμουλα για να απομακρύνουν και να εκδικηθούν τους συλητές. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι οι θάνατοι οφείλονταν σε παθογόνα βακτήρια των γενών σταφυλόκοκκων (Staphylococcus) και γενικά των ψευδομονάδων (pseudomonas) όπως επίσης των μικροβίων aspergillus niger & aspergillus flavus, που επιβίωσαν στο συγκεκριμένο περιβάλλον.
H αλήθεια είναι ότι ο Sir Arthur Conan Doyle, ο δημιουργός του Sherlock Holmes, δήλωσε ότι ο θάνατος του κόμη συνδεόταν άμεσα με την κατάρα του Φαραώ. Μετά φυσικά από αυτή τη δήλωση μια εφημερίδα έγραψε την κατάρα μιας αρχαίας θεάς: « Αυτοί που θα εισχωρήσουν στην ιερή ταφική αίθουσα, θα αγγιχτούν από τα φτερά του θανάτου». Τέτοια κατάρα, ποτέ μα ποτέ δεν βρέθηκε στο τάφο του βασιλιά. Ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι κάτι παρόμοιο είχε βρει ο Κάρτερ αλλά το είχε κρύψει, για να μην μπορέσει να το ανακαλύψει κανένας. Αλλά κανείς δεν μπορεί να το επαληθεύσει ή να το αναιρέσει.
Από την ομάδα 24 ατόμων που ασχολήθηκε με την ανασκαφή του τάφου του Τουταγχαμών, πέθαναν μόνο οι 6 πρόωρα. Ενώ, οι υπόλοιποι απεβίωσαν μετά την ηλικία των 70 ετών από φυσικά αίτια. Όπως επίσης, οι γιατροί και οι αρχαιολόγοι που υπέβαλλαν τη μούμια σε αξονική τομογραφία, είναι ακόμη ζωντανοί…
Πιθανολογείται ότι οι ρίζες αυτού του θρύλου βρίσκονται σ’ ένα μυθιστόρημα, το «Χαμένος στην πυραμίδα: Η κατάρα της μούμιας», που γράφτηκε από τη Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1896. Ως θεωρία τροφοδοτήθηκε από δημοσιεύματα της εποχής, τα οποία επικεντρώθηκαν στους θανάτους ανθρώπων που εμπλέχτηκαν στις ανασκαφές, όπως ο Λόρδος Κάρναρβον που χρηματοδότησε την αποστολή.
Ωστόσο, μία έρευνα του επιδημιολόγου Μαρκ Νέλσον, του πανεπιστημίου Μόνας της Αυστραλίας, αποφαίνεται ότι βάση στατιστικών δεν υπάρχει τίποτα τα αξιοσημείωτο, που να στηρίζει αυτό το θρύλο. Από τους 24 ανθρώπους που εκτέθηκαν στην υποτιθέμενη κατάρα πέθαναν μόνο οι έξι, πολύ λιγότεροι δηλαδή από τους επιζήσαντες. Εξάλλου, κανείς από αυτούς που απεβίωσαν δεν ήταν κάτω των 70 ετών, επομένως ο θάνατός τους δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόωρος.
