Το αρχιπέλαγος του Σβάλμπαρντ (Svalbard) είναι το βορειότερο σημείο της Νορβηγίας, βρίσκεται στα μισά μεταξύ Ευρώπης και Βορείου Πόλου, στη μέση του Αρκτικού κύκλου και είναι μία από τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου.
Το μεγαλύτερο νησί, είναι το Spitsbergen που βρίσκεται στη μέση του Αρκτικού Κύκλου και όπως θα περίμενε κανείς, ο ήλιος δεν δύει Απρίλιο με Αύγουστο, ενώ Οκτώβρη με Φλεβάρη δεν ανατέλλει καθόλου. Από τον Νοέμβριο έως τον Ιανουάριο, η αρκτική νύχτα είναι τόσο σκοτεινή, που υπάρχει τεχνητός φωτισμός σε 24ωρη βάση.
Τα νησιά του αρχιπελάγους, αρχικά κατοικήθηκαν σαν βάσεις φαλαινοθηρίας, τον 17ο και 18ο αιώνα τα οποία αργότερα εγκαταλείφθηκαν. Στις αρχές του 20ου αιώνα, έγινε δημοφιλής προορισμός και ιδρύθηκαν διάφορες μόνιμες κοινότητες χάρη στα ανθρακορυχεία.
Δρόμοι δεν υπάρχουν, καθώς οι συγκοινωνίες γίνονται δια μέσου οχημάτων χιονιού, αέρος και θαλάσσης και το αεροδρόμιο που εξυπηρετεί τις περιοχές είναι το Longyear.
Αρκεί κανείς να φανταστεί τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τους ντόπιους κάθε φορά που, έπειτα από έναν μακρύ χειμώνα, βγαίνει το πρώτο φως του ήλιου. Οι κάτοικοι περιμένουν υπομονετικά μέχρι τον Μάρτιο οπότε και ο ήλιος επιτέλους αρχίζει να φαίνεται στον ορίζοντα, λέει ο Bas van Oort ο οποίος πραγματοποίησε το ιδιαίτερο αυτό ταξίδι για λογαριασμό του BBC.
Ο πληθυσμός στο Spitsbergen αποτελείται κυρίως από ανθρώπους που εργάζονται στα ανθρακορυχεία, που μετακινούνται εδώ για να εργαστούν στον τομέα του τουρισμού ή απλά έρχονται ως ερευνητές. Εξαιτίας της απομόνωσης, οι γυναίκες δεν μπορούν να γεννήσουν στο νησί ενώ όσοι φτάνουν σε ηλικία συνταξιοδότησης, πρέπει να φύγουν. Οπότε, οι κάτοικοι στο Spitsbergen είναι κυρίως νέοι- μια αρκετά ζωηρή (για τα εκεί δεδομένα) κοινωνία.
Ο Bas van Oort λέει ότι το Σβάλμπαρντ έχει ουσιαστικά πέντε εποχές: άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, και δύο χειμώνες – τον φωτεινό και σκοτεινό χειμώνα. Στον σκοτεινό χειμώνα, ο ήλιος δεν ανατέλλει ποτέ. Ο φωτεινός χειμώνας είναι ο αγαπημένος αρκετών ανθρώπων που ζουν εδώ. Τα χρώματα στον ουρανό αλλάζουν διαρκώς και μοιάζει σαν ο ήλιος να είναι έτοιμος να ανατείλει ανά πάσα στιγμή.Ένα παιχνίδισμα που διαρκεί για αρκετές εβδομάδες.
Όπως σημειώνει ο Oort, ο ήλιος θα επιστρέψει στην πόλη Longyearbyen στις 8 Μαρτίου, οπότε και οι κάτοικοι θα συγκεντρωθούν στα σκαλιά του παλιού νοσοκομείου έτοιμοι να υποδεχτούν τον ζωογόνο ήλιο φορώντας στολές του ήλιου και με τα πρόσωπά τους βαμμένα. Σε αυτή την μοναδική παράδοση χρόνων, καλωσορίζουν τον ήλιο με παραδοσιακά νορβηγικά τραγούδια.
«Βλέποντας τον ήλιο για πρώτη φορά έπειτα από μήνες, είναι κάτι δυνατό συναισθηματικά. Νιώθεις στο πρόσωπο τη ζεστασιά και το φως. Αρχίζεις να εκτιμάς τα απλά που σου προσφέρει η φύση, που πριν δεν τα είχες πολυσκεφτεί», λέει ο Espen André Øverdahl.
Πάντως, αν κάποιος θέλει να δει νωρίτερα τον ήλιο, μπορεί να το κάνει με το να αναρριχηθεί στο ψηλότερο βουνό, περίπου στα τέλη Φλεβάρη. Αν αντέχετε, έπειτα από 2 με 3 ώρες πεζοπορίας, θα καταφέρετε να φτάσετε στην κορυφή του Trollsteinen στην Longyearbyen, δηλαδή στα 850 μέτρα.
