Ενώπιον ηγετών από όλον τον κόσμο στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ο Αλέξης Τσίπρας υπογράμμισε για μία ακόμη φορά την ανάγκη να τηρηθούν οι δεσμεύσεις για το χρέος, όπως αυτές ορίζονται από το Eurogroup του περασμένου Μαΐου εντός του 2016.
Υπογράμμισε δε με νόημα πως το 2017 αποτελεί έτος εκλογικών αναμετρήσεων στην Ευρώπη, υποδηλώνοντας πως οι όποιες αποφάσεις πρέπει να ληφθούν σε καθαρό πολιτικό χρόνο.
Του Νίκου Ανδριόπουλου
Χθες στη μίνι Σύνοδο για το προσφυγικό ο Έλληνας πρωθυπουργός για μία ακόμη φορά ζήτησε την υλοποίηση της συμφωνίας ΕΕ – Τουρκίας και την τήρηση του προγράμματος μετεγκατάστασης, το οποίο παραμένει «βαλτωμένο» ένεκα των αντιδράσεων κυρίως των ανατολικών χωρών και δη αυτών του Βίζενγκραντ. Παράλληλα, για μία ακόμη φορά έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τη «μαύρη» απειλή, την ραγδαία άνοδο ακροδεξιών και φασιστικών πολιτικών δυνάμεων στη Γηραιά Ήπειρο.
Στο κυβερνητικό επιτελείο γνωρίζουν ότι το 2017 αποτελεί τη χρονιά που μπορεί να κρίνει πολλά τόσο για όλα τα ανοιχτά μέτωπα της Ελλάδας όσο και για το μέλλον της ευρωπαϊκής πολιτικής εν γένει. Για αυτό το λόγο και στο Μαξίμου εκφράζουν την ικανοποίησή τους για την επιτυχή ολοκλήρωση της Ευρωμεσογειακής Συνόδου, καθώς για πρώτη φορά έχει διασφαλιστεί μία ισχυρή παρουσία της αναπτυξιακής και κοινωνικής ατζέντας στις τάξεις των Ευρωπαίων ηγετών, όπερ επιβεβαιώθηκε και στη Μπρατισλάβα. Η Σύνοδος επί της ουσίας κατέληξε σε αδιέξοδο, αφού υπήρξε μεσογειακή αντίσταση, συνεπικουρούμενη από τον συντηρητικό αλλά ευρωπαϊστή Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, στη μονολιθική πολιτική της λιτότητας αλλά και των κλειστών συνόρων που ζητούν οι χώρες του Βίζενγκαρντ. Ωστόσο, το όλο εγχείρημα της αλλαγής συσχετισμών δεν προδιαγράφεται τόσο εύκολο. Μία ματιά στο πολιτικό καλεντάρι της Ευρώπης για το 2017 αρκεί για να καταλάβει κανείς τις πιθανές τεκτονικές αλλαγές που βρίσκονται προ των πυλών αλλά και τους κινδύνους που ελλοχεύουν με άμεσο αντίκτυπο στην εφαρμοζόμενη πολιτική, τόσο στο μέτωπο της οικονομίας όσο και σε αυτό της αντιμετώπισης της προσφυγικής κρίσης.
Τι ρόλο παίζουν οι εκλογές σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία και Ιταλία
Οι εκλογές στη Γερμανία την ώρα που οι Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ βλέπουν τα ποσοστά τους να κατακρυμνίζονται λόγω της πολιτικής των ανοιχτών συνόρων στην οποία έχει εμμείνει η Γερμανίδα Καγκελάριος, αλλάζουν άρδην το πολιτικό σκηνικό. Το καλό σενάριο για την Ελλάδα είναι μέσα από την άνοδο των Σοσιαλδημοκρατών του Ζίγκμαρ Γκάμπριελ να καταστεί εφικτός ένας κυβερνητικός συνασπισμός του SPD με τους «πράσινους» και το αριστερό Die Linke, «αδερφό» κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά. Το σενάριο αυτό παρέθεσε μάλιστα πρόσφατα σε εκτενές ρεπορτάζ της και η Deutsche Welle.
Όσο πιθανό ωστόσο είναι ένα τέτοιο ευτυχές για την Αθήνα σενάριο, καθώς το συγκυβερνών και σήμερα SPD έχει ταχθεί κατά της λιτότητας, τόσο πιθανό είναι και το εφιαλτικό σενάριο μίας «μαύρης» συμμαχίας των Χριστιανοδημοκρατών με το ακροδεξιό AfD που σημειώνει εκρηκτική άνοδο τα τελευταία δύο χρόνια και τους Χριστιανοκοινωνιστές του Χορστ Ζέερχόφερ. Ένας τέτοιος κυβερνητικός συνασπισμός στο τιμόνι της Γερμανίας, είτε με επικεφαλής την Άνγκελα Μέρκελ είτε με τον καραδοκούντα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε που στα 74 του δήλωσε σιβυλλικά πως εάν δεν κατέβει η Μέρκελ δεν αποκλείει το ρόλο του «φύρερ» της Γερμανίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η Άνγκελα Μέρκελ θα βαδίσει το μοναχικό δρόμο προς το Συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών, επιζητώντας το χρίσμα για μία τέταρτη υποψηφιότητα, έχοντας ωστόσο απέναντι τους μέχρι πρότινος υποστηρικτές της και με τη δημοφιλία της στο ναδίρ.
Ωστόσο, η Γερμανία αποτελεί μονάχα την κορυφή του παγόβουνου για τα όσα έρχονται στην Ευρώπη το ερχόμενο έτος.
Από τις κάλπες της Γαλλίας θα διέλθει το Μάιο και η γαλλική στήριξη που είχε σημειωθεί μέσα από τη σχέση που είχε οικοδομήσει ο Αλέξης Τσίπρας με τον Φρανσουά Ολάντ. Ο Γάλλος πρόεδρος έχοντας βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα τόσο για την λιτότητα και τα εργασιακά όσο και για την κρίση ασφαλείας στο εσωτερικό της χώρας από τα απανωτά χτυπήματα τζιχαντιστών βλέπει τα ποσοστά του να βυθίζονται . Το σενάριο επανεκλογής του μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο, με τον Νικολά Σαρκοζί να φιλοδοξεί με αξιώσεις να ξαναγίνει κάτοικος των Ηλυσίων Πεδίων.
Απέναντί του δεν αποκλείεται να μην έχει στο δεύτερο γύρο τους Γάλλους Σοσιαλιστές αλλά τη Μαρίν Λεπέν με το Εθνικό Μέτωπο που εν μέσω προσφυγικής κρίσης και απειλής τζιχαντισμού βλέπει τα ποσοστά της να καλπάζουν. Ακόμα ωστόσο και να μην επαληυθούν οι φόβοι για εκρηκτική άνοδο της Λεπέν, ο υπερσυντηριτικός Σαρκοζί ως ανάχωμα στο Εθνικό Μέτωπο δεν αποτελεί ευχάριστη είδηση για την Αθήνα.
Τον Μάρτιο του ιδίου έτους λίγο πιο βόρεια στην Ολλανδία ο ακροδεξιός Βίλντερς διεκδικεί με αξιώσεις ακόμα και ρόλο μέσα σε μία κυβέρνηση συνασπισμού.
Την ίδια ώρα η εθνική εσωστρέφεια που καταγράφεται στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης και αυτές του λεγόμενου Βίζενγκραντ δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδες συμμαχιών με προοδευτικό πρόσημο υπέρ της ελληνικής ατζέντας.
Μεγάλο ερώτημα αποτελεί και το μέλλον της Ιταλίας, με τον Ματέο Ρέντσι ενόψει και του κρίσιμου δημοψηφίσματος να έχει κυριολεκτικά απασφαλίσει, σκληραίνοντας σε πρωτοφανές επίπεδο τη γλώσσα του απέναντι στις πολιτικές λιτότητας του Βερολίνου αλλά και την ένδεια αλληλεγγύης στην προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Μπορεί τα ποσοστά του Ιταλού πρωθυπουργού μέχρι στιγμής να μην εμπνέουν σοβαρές ανησυχίες, ωστόσο σε περίπτωση που χάσει το δημοψήφισμα, και η Ιταλία εισέρχεται σε αχαρτογράφητα νερά.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πλήρους ρευστότητας η Αθήνα επιχειρεί να διασφαλίσει πως οι σημαντικές αποφάσεις τόσο για το χρέος όσο και για την προσφυγική κρίση θα ληφθούν πριν την επερχόμενη «τέλεια» καταιγίδα του 2017, καθώς ουδείς μπορεί με ασφάλεια να πει ποια θα είναι η επόμενη μέρα για την ευρωπαϊκή ήπειρο.
