Επιστημονική απάντηση, και μάλιστα θετική, στο ερώτημα αν υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο κατάφεραν να δώσουν για πρώτη φορά οι επιστήμονες. Μπορεί ο θάνατος να είναι αναπόφευκτη συνέπεια της ζωής, ωστόσο οι ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Σάουθαμπτον κατάφεραν να επιβεβαιώσουν πως υπάρχει κάποιο φως στο τέλος του τούνελ.
Το θέμα αυτό έχει προκαλέσει κατά καιρούς διχογνωμία μεταξύ των ερευνητών, η πλειονότητα των οποίων το αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό, ο οποίος όμως υποχώρησε δραστικά το 2014, όταν στοιχεία της έρευνας είδαν το φως της δημοσιότητας.
Ανακοπή καρδιάς
Οι ερευνητές του πανεπιστημίου του Σάουθαμπτον πέρασαν τέσσερα χρόνια μελετώντας περιπτώσεις περισσότερων από 2.000 ανθρώπων, σε 15 νοσοκομεία της Βρετανίας, των ΗΠΑ και της Αυστρίας, οι οποίοι υπέστησαν ανακοπή καρδιάς. Αυτό που βρήκαν είναι ότι σχεδόν το 40% εκείνων που επέζησαν και μίλησαν για την εμπειρία τους περιέγραψε ένα είδος επίγνωσης κατά το διάστημα που ήταν κλινικά νεκροί, προτού οι γιατροί επαναφέρουν την καρδιά τους σε λειτουργία.
Από τα 2.060 περιστατικά ανακοπής καρδιάς που μελετήθηκαν, 330 ασθενείς επιβίωσαν. Από αυτούς, 140 μίλησαν για την εμπειρία τους και ποσοστό 39% έκανε λόγο για κάποιου είδους επίγνωση που βίωσε κατά τη διάρκεια της προσπάθειας επαναφοράς στη ζωή. Αν και πολλοί ασθενείς δεν μπορούσαν να ανακαλέσουν στη μνήμη τους συγκεκριμένες λεπτομέρειες, ανέκυψαν θέματα από τις αφηγήσεις τους.
Ενας στους πέντε δήλωσε πως βίωσε συναίσθημα γαλήνης, ενώ σχεδόν ένας στους τρεις είπε πως ένιωσε επιβράδυνση ή επιτάχυνση του χρόνου. Κάποιοι μίλησαν για λαμπρό φως, από τον ήλιο ή μια χρυσή δέσμη φωτός. Αλλοι, πάλι, είπαν πως φοβήθηκαν ή ένιωσαν να πνίγονται ή να τους τραβούν σε βαθιά νερά. Ποσοστό 13% είπε πως ένιωσε ότι απομακρυνόταν από το σώμα του, ενώ αντίστοιχο ήταν το ποσοστό που είπε ότι ένιωσε πως ανυψώνεται το σώμα του από το κρεβάτι.
Οι ερευνητές πιστεύουν πως και άλλοι άνθρωποι έχουν βιώσει αντίστοιχες εμπειρίες, ωστόσο τα φάρμακα και τα υπνωτικά που χορηγούνται κατά τη διαδικασία αναζωογόνησης παρεμπόδισαν την καταγραφή αυτών των εμπειριών, οπότε γι’ αυτό δεν θυμούνται κάτι. «Εκτιμήσεις κάνουν λόγο για εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν βιώσει εμπειρίες σχετικές με τον θάνατο, αλλά η επιστημονική απόδειξη αυτών ήταν ασαφής, στην καλύτερη περίπτωση» σημειώνουν οι ειδικοί από το βρετανικό πανεπιστήμιο, προσθέτοντας πως αρκετοί ασθενείς που έχουν βιώσει τέτοιες καταστάσεις μάλλον υπέθεσαν πως επρόκειτο για παραισθήσεις ή ψευδαισθήσεις.
Δεδομένα ασθενών
Ο δρ Ντέιβιντ Γουάιλντ, ερευνητής ψυχολόγος στο πανεπιστήμιο Νότινγκαμ Τρεντ, κάνει ανάλογη έρευνα αυτή τη στιγμή, συλλέγοντας δεδομένα ασθενών που μαρτυρούν τέτοια βιώματα, σε μια προσπάθεια να βρει κοινό παρονομαστή. Δεν κρύβει μάλιστα την ελπίδα πως η έρευνα των συναδέλφων του από το πανεπιστήμιο του Σάουθαμπτον θα εμπνεύσει κι άλλους ειδικούς, για να κάνουν κι εκείνοι μελέτη του φαινομένου.
«Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Βρισκόμαστε ακόμα στο σκοτάδι για το τι συμβαίνει όταν πεθαίνει κάποιος. Ελπίζω πως η έρευνα του πανεπιστημίου του Σάουθαμπτον θα βοηθήσει να πέσει μια επιστημονική ματιά στο θέμα» καταλήγει ο Γουάιλντ.
Η εμπειρία του νευροχειρουργού του Χάρβαρντ που έφτασε μέχρι τον παράδεισο
Ενας επιστήμονας που έχει μελετήσει τις επιθανάτιες εμπειρίες όσο λίγοι συνάδελφοί του, επειδή, όπως λέει, βίωσε ο ίδιος μια τέτοια, είναι ο νευροχειρουργός Εμπεν Αλεξάντερ, καθηγητής σε διάφορα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων και το Χάρβαρντ.
Ο Αμερικανός ερευνητής και συγγραφέας, βιβλία του οποίου έχουν μεταφραστεί και στα ελληνικά, είχε πέσει σε κώμα, από το οποίο συνήλθε ύστερα από επτά ημέρες. Και δεν κράτησε την εμπειρία του για τον εαυτό του, αφού θέλησε να πει σε όλους πως υπάρχει μετά θάνατον ζωή.
Ο Αλεξάντερ έπαθε βαριάς μορφής μηνιγγίτιδα. Εισήχθη σε μονάδα εντατικής θεραπείας και στην καθημερινή συμπλήρωση του ιστορικού του οι γιατροί έγραφαν ύστερα από κάθε εξέλιξη «δεν είναι εδώ», εννοώντας πως δεν ανταποκρινόταν στα ερεθίσματα. Μία εβδομάδα αργότερα «ξύπνησε». Και, όπως είπε αμέσως αλλά και στη συνέχεια σε δεκάδες συνεντεύξεις του, πράγματι δεν ήταν εκεί. Μίλησε για «ταξίδι στον παράδεισο», επιμένοντας πως ήταν κάτι που του συνέβη πραγματικά.
Οπως υποστηρίζει, υπάρχουμε πέρα από το σώμα μας και γνωρίζουμε πέρα από τον εγκέφαλό μας. Προτρέπει δε τους συναδέλφους του ερευνητές να αλλάξουν αντίληψη για την αντίληψή μας και περιγράφει τον παράδεισο.
«Δεν είχα γλώσσα, ούτε καμιά από τις γήινες αναμνήσεις μου. Δεν είχα αίσθηση του σώματός μου καθόλου, αλλά βρέθηκα σε μια κατάφυτη κοιλάδα από μια άλλη, σουρεαλιστική διάσταση. Ημουν μια κουκκίδα επίγνωσης χωρίς να κουβαλάω καμία από τις γήινες εμπειρίες μου, ούτε το σώμα μου. Στην αρχή (πριν φτάσω στον παράδεισο) βρέθηκα σε ένα κατασκότεινο περιβάλλον με κάποιου τύπου “καλωδίωση”. Σαν να θυμάμαι ρίζες και διακλαδώσεις, και εκεί νομίζω ότι έμεινα για πολύ καιρό, θα έλεγα για χρόνια. Ελευθερώθηκα από εκείνο το πανέμορφο σπειροειδές λευκό φως, το οποίο εξέπεμπε μια απίστευτα συγκλονιστική μελωδία που με εισήγαγε στη Φωτεινή Κοιλάδα…»
Ο 57χρονος που βγήκε για τρία λεπτά έξω από το «νεκρό» σώμα του
Από τους ανθρώπους που μίλησαν για την εμπειρία τους η ισχυρότερη μαρτυρία ανήκει σε 57χρονο Βρετανό από το Σάουθαμπτον, ο οποίος αφηγήθηκε ότι άφησε το σώμα του πάνω στο κρεβάτι και παρακολουθούσε την ανάνηψή του από τη γωνιά του θαλάμου στα επείγοντα περιστατικά, όπου είχε μεταφερθεί.
Παρότι ήταν αναίσθητος και «νεκρός» για τουλάχιστον τρία λεπτά, ο 57χρονος, κοινωνικός λειτουργός στο επάγγελμα, αφηγήθηκε τις κινήσεις του ιατρικού και του νοσηλευτικού προσωπικού με κάθε λεπτομέρεια, ενώ περιέγραψε επίσης τους ήχους που έκαναν τα μηχανήματα που γιατροί και νοσοκόμες χρησιμοποίησαν για να τον επαναφέρουν στη ζωή.
«Γνωρίζουμε πως ο εγκέφαλος δεν είναι σε θέση να λειτουργεί, όταν η καρδιά έχει σταματήσει να χτυπά» λέει ο επικεφαλής των ερευνητών, δρ Σαμ Πάρνια, και προσθέτει: «Στη συγκεκριμένη περίπτωση (του 57χρονου) φαίνεται πως η συνειδητή επίγνωση συνεχίστηκε για τρία λεπτά, τη χρονική περίοδο που η καρδιά δεν χτυπούσε, κι αυτό παρότι ο εγκέφαλος τυπικά σβήνει σε διάστημα 20-30 δευτερολέπτων μετά το σταμάτημα της καρδιάς».
Ο 57χρονος περιέγραψε όλα όσα είχαν συμβεί στον θάλαμο, αλλά κυρίως άκουσε τους δύο ήχους που κάνει το μηχάνημα αναζωογόνησης. Αυτοί οι ήχοι έχουν μεσοδιάστημα τριών λεπτών, γεγονός που έδωσε στους γιατρούς τη δυνατότητα να μετρήσουν τον χρόνο που διήρκεσε η μεταθανάτια εμπειρία του ασθενούς.
