«Ο Πειραιάς δεν είναι μόνο το λιμάνι, το Πασαλιμάνι και η Καστέλλα… Είναι ο Ολυμπιακός και το γήπεδο Καραϊσκάκη. Είναι οι σκληρές γειτονιές Τρούμπα, Δραπετσώνα, Ταμπούρια, Καμίνια, Κοκκινιά, Πέραμα και τα άγρια Μανιάτικα σφηνωμένα ανάμεσα σε βράχια και λασπόνερα. Η πιο ζόρικη διαδρομή για τους ανυποψίαστους», γράφει ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος στον πρόλογο του βιβλίου του «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι».
Για να φτάσει, ωστόσο, ο Ολυμπιακός και να θεωρείται σάρκα από την σάρκα αυτής της πόλης χρειάστηκε κάποιοι άνθρωποι να δουλέψουν σκληρά, ώστε, να γιγαντωθεί το όνομα. Χρειάστηκε αίμα και πολλά σπασμένα πόδια και χέρια καθώς οι τότε ποδοσφαιριστές ούτε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας δεν θα μπορούσαν να φανταστούν τις ευκολίες και τις ανέσεις που έχουν οι σημερινοί συνάδελφοί τους.
Η ομάδα του Πειραιά είχε την τύχη, ήδη από την 10η Μαρτίου του 1925, ημέρα που επίσημα ιδρύθηκε, να διαθέτει στις τάξεις της τα αδέρφια της οικογένειας των Ανδριανόπουλων.
Εμπνευστές, συνιδρυτές, χρηματοδότες, παίκτες, προπονητές, πρόεδροι. Οι Ανδριανόπουλοι ήταν αυτοί που συνέδεσαν τον Πειραιά με τον Ολυμπιακό (και το αντίστροφο) κάνοντας άνοιγμα στην τοπική κοινωνία και δημιουργώντας δεσμούς αίματος ανάμεσα στους δυο πόλους.
Γιάννης Ανδριανόπουλος, «ο δάσκαλος» 
Λέγεται πως ήταν ο μπαλαδόρος της οικογένειας. Γνώριζε όσο ελάχιστοι τα μυστικά της μπάλας. Σπουδαίος τεχνίτης και ντριμπλέρ. Ο Γιάννης ήταν παίκτης (αγωνίστηκε ως το ’29) και παράλληλα ο πρώτος προπονητής του Ολυμπιακού. Ήταν αυτός που δίδαξε στους παίκτες του Ολυμπιακού την πάσα με την μία, το άνοιγμα του παιχνιδιού στις πτέρυγες και το απευθείας σουτ. Τις γνώσεις αυτές τις είχε αποκτήσει όντας σπουδαστής στο αγγλικό κολέγιο όπου σπούδαζε στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Εκτός από τον Ολυμπιακό, υπηρέτησε και το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά. Ήταν μέλος της Εθνικής ομάδας που συμμετείχε στην Ολυμπιάδα της Αμβέρσας (1920). Πρόεδρος, αργότερα, του Ολυμπιακού (1932, 1933-35), της ΕΠΟ και της ΕΠΣ Πειραιά, «έφυγε» πρώιμα, στις 6 Νοεμβρίου του 1952. Ο γιος του, Ανδρέας, διετέλεσε Δήμαρχος Πειραιά και βουλευτής-υπουργός.
Στην καριέρα του κατάφερε να κερδίσει τέσσερα πρωταθλήματα.
Γιώργος Ανδριανόπουλος, «ο ποδάρας»
Εκ των μπροστάρηδων της πορείας από τη διάλυση του Πειραϊκού Συνδέσμου μέχρι την ίδρυση του ΟΣΦΠ, ο γεννημένος το 1903 Γιώργος Ανδριανόπουλος δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε σήμερα σπουδαίο ταλέντο.
Για την ακρίβεια ήταν, σύμφωνα με όσα έχουν περάσει στην ερυθρόλευκη ιστορία, λίγο αργός και μάλλον… άτεχνος, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ένα θηρίο ανήμερο εντός του γηπέδου (εξ ου και το παρατσούκλι «Ποδάρας»), με σπάνιο ένστικτο που τον βοήθησε να εξελιχθεί σε έναν σε δεινό σκόρερ.
Σταμάτησε το ποδόσφαιρο στις 18 Οκτωβρίου 1931 και είχε προλάβει να αγωνιστεί πέντε φορές με την εθνική Ελλάδας, όπου μάλιστα είχε πετύχει και ένα γκολ.
Στη συνέχεια σπούδασε Νομική, ακολούθησε καριέρα πολιτικού. Έγινε βουλευτής, πρόεδρος του ΟΛΠ δήμαρχος Πειραιά και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σε κυβερνήσεις τις ΕΡΕ. Τον Νοέμβριο του 1954 ανέλαβε καθήκοντα προέδρου στον Ολυμπιακό όπου έμεινε στο τιμόνι επί 13 ολόκληρα χρόνια. Σήμερα αποτελεί τον δεύτερο «μακροβιότερο» πρόεδρο του συλλόγου πίσω μονάχα από τον Σωκράτη Κόκκαλη.
Στην καριέρα του κατάφερε να κερδίσει ένα πρωτάθλημα Ελλάδας και πέντε πρωταθλήματα Πειραιά.
«Δεν νοείται ελληνικό ποδόσφαιρο και Ολυμπιακός χωρίς τον ΠΑΟ»
Ο Γιώργος Ανδριανόπουλος έμεινε στην ιστορία, ωστόσο, και για την γνωστή υπόθεση δωροδοκίας από παράγοντες του Παναθηναϊκού σε δυο ποδοσφαιριστές του Ηρακλή. Η υπόθεση των «λουλουδιών», την περίοδο 1974-75, αποκαλύφθηκε μετά την καταγγελία του ποδοσφαιριστή του Γηραιού, Ζαχαρία Χαλιαμπάλια.
Η υπόθεση έφτασε στο Γνωμοδοτικό Αθλητικό Συμβούλιο, πρόεδρος του οποίου ήταν ο Γιώργος Ανδριανόπουλος. Ήταν αυτός που με την «διπλή» ψήφο του έσωσε τους «πράσινους» από τον υποβιβασμό, όπως προβλεπόταν. Χρόνια αργότερα θα δήλωνε για εκείνη την, ιστορική όπως αποδείχθηκε απόφασή του, πως «…δεν νοείται ελληνικό ποδόσφαιρο και Ολυμπιακός χωρίς μεγάλο αντίπαλο».
Ντίνος Ανδριανόπουλος, «ο μπουλούκος»
Αυθόρμητος, εύθικτος, δυναμικός, αλλά «χρυσή καρδιά». Κλασσικός Πειραιώτης της εποχής, δηλαδή. Ο Ντίνος Ανδριανόπουλος ήταν η… φίρμα της εποχής του. Λέγεται, μάλιστα, πως είχε γίνει και σχετικό γκάλοπ! Οι επιδόσεις του εντός γηπέδων… αντίστοιχες.
Κοντούλης και λίγο γεμάτος (έτσι προέκυψε και το παρατσούκλι), βέβαια, αλλά με τρομερό σουτ και εξαιρετική αίσθηση του γκολ. Αγωνίστηκε ως δεξιός εξτρέμ, χρίστηκε έξι φορές διεθνής (με ένα γκολ), όμως εγκατέλειψε νωρίς την ενεργό δράση, σε ηλικία 27 ετών.
Ήταν ο μόνος απ’ τα αδέλφια που προερχόταν απ’ την Πειραϊκή Ένωση με τη φανέλα της οποίας είχε τεθεί αρκετές φορές αντίπαλος του Γιάννη, του Γιώργου και του Βασίλη που έπαιζαν στον Πειραϊκό Σύνδεσμο.
Συνολικά κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ελλάδας και πέντε πρωταθλήματα Πειραιά. Έφυγε από τη ζωή στις 16 Δεκεμβρίου 1962, σε ηλικία 57 ετών.
Βασίλης Ανδριανόπουλος, «ο κελεμές»
Γεννημένος το 1908 ο Βασίλης έπαιξε στον Ολυμπιακό σε ηλικία 17 ετών και ακολούθησε την… οικογενειακή παράδοση φορτώνοντας τις αντίπαλες εστίες με γκολ! Παράλληλα, ωστόσο, όντας μάγκας, ομορφόπαιδο και γόης σκόραρε και στις καρδιές των κοριτσιών!
Μέσα στο γήπεδο ο τρόπος που έτρεχε θύμιζε… άλογο και κάπως έτσι πήρε και το παρατσούκλι του. Ο Κελεμές ήταν ένα τρομερά γρήγορο και με μεγάλες δρασκελιές άλογο στον ιππόδρομο του Φαλήρου!
Έπαιζε όλες τις θέσεις της επίθεσης, από έξω δεξιά μέχρι έξω αριστερά. Έπαιξε με την ερυθρόλευκη φανέλα σε 161 αγώνες και σκόραρε 92 γκολ! Παράλληλα, είναι κάτοχος και ενός ιστορικού και πιθανότατα άσπαστου ρεκόρ για τον σύλλογο καθώς το 1928 πέτυχε όλα τα γκολ του Ολυμπιακού στη μεγάλη νίκη με 7-3 επί της γιουγκοσλαβικής Γεντίσβο!
Ήταν επτά φορές διεθνής και πέτυχε τρία γκολ φορώντας το εθνόσημο το οποίο υπηρέτησε και ως προπονητής (την δεκαετία του 1950). Σταμάτησε την μπάλα το 1933 αλλά συνέχισε να βρίσκεται στον Ολυμπιακό ως ένας από τους σπουδαιότερους παράγοντες που έχουν περάσει ποτέ από τους ερυθρόλευκους. Παράλληλά ήταν παράγοντας τόσο στην ΕΠΟ όσο και στην ΕΠΣ Πειραιά.
Συνολικά κατέκτησε ένα πρωτάθλημα Ελλάδας και πέντε πρωταθλήματα Πειραιά. «Έφυγε» από την ζωή το 1990.
Λεωνίδας Ανδριανόπουλος, «ο στραβοσουγιάς»
Από την ημέρα που φόρεσε την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα μέχρι και την ημέρα που σε ηλικία 100 ετών έφυγε από τη ζωή, ο Λεωνίδας, ο τελευταίος των Ανδριανόπουλων, αγαπήθηκε όσο λίγοι ποδοσφαιριστές από τον κόσμο του Ολυμπιακού!
Και να φανταστεί κανείς πως δεν ήθελε να εμπλακεί όπως τα άλλα του αδέρφια με το ποδόσφαιρο. Ο Βενιαμίν της οικογένειας, γεννήθηκε το 1911 στο σπίτι που βρισκόταν στην διασταύρωση Αλκιβιάδου και Μποuμπουλίνας στον Πειραιά. Η μεγάλη του αγάπη, πριν «παραδοθεί στην στρογγυλή θέα, ήταν ο στίβος. Πρωταγωνιστής στο τριπλούν και στο 100αρι, πείστηκε να αφήσει το ταρτάν για το χορτάρι, προκειμένου εν έτη 1927 να συμπληρώσει την θρυλική πεντάδα και να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο ρεκόρ καθώς ήταν η πρώτη φορά που πέντε αδέρφια έπαιζαν στην ίδια ομάδα και μάλιστα στην επίθεσή της!
Ο «στραβοσουγιάς» ή «Λιόλιος» (παρατσούκλι που του είχε κολλήσει μια γειτόνισσα από τότε που ήταν μωρό), ήταν ένας τρομερά γρήγορος και δυνατός «μπουκαδόρος» που σε κάθε ευκαιρία «όργωνε» την αριστερή πλευρά της επίθεσης του Ολυμπιακού. Έπαιξε μπάλα μέχρι τα 24 του χρόνια και σταμάτησε τα Χριστούγεννα του 1935 για να ασχοληθεί με το εμπόριο. Μαζί με τον αδελφό του, τον Στέλιο, στις αρχές της δεκαετίας του ’30, άνοιξαν ένα κατάστημα με κοστούμια.
Συνολικά κατέκτησε τέσσερα πρωτάθλημα Ελλάδας και τρία πρωταθλήματα Πειραιά. «Έφυγε» από την ζωή στις 25 Οκτωβρίου 2011. Έζησε για να δει τον Ολυμπιακό του να κατακτά 38 πρωταθλήματα και 23 κύπελλα!
Ο Στέλιος, ο Αριστείδης και ο Σταύρος
Ένα κλασικό ιστορικό λάθος που γίνεται είναι πως οι Ανδριανόπουλοι ήταν πέντε αδέρφια. Το σωστό, ωστόσο, είναι πως ήταν οκτώ! Μόνο ο ένας από αυτούς δεν έπαιξε ποτέ ποδόσφαιρο. Ο Σταύρος. Οι άλλοι δυο ήταν ο Στέλιος και ο Αριστείδης.
Ο Στέλιος, όντας 19 ετών φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού το 1930 αλλά έπαιξε ελάχιστα. Μόλις τέσσερα χρόνια. Ο Αριστείδης έπαιζε και αυτός ποδόσφαιρο στον Πειραϊκό Σύνδεσμο και είναι δεδομένο πως θα έπαιζε και αυτός στον Ολυμπιακό αν δεν πέθαινε από τύφο σε ηλικία 18 ετών και μόλις τρία χρόνια πριν γεννηθεί ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς.
