Σημεία συνέντευξης της Όλγας Γεροβασίλη, βουλευτή Άρτας και Γραμματέα της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική συμμαχία, στον Real FM και στην Κ. Μακρή.
Κυνική παραδοχή η χθεσινή συνέντευξη Μητσοτάκη
Ως μία κυνική παραδοχή χαρακτήρισε τα λεγόμενα Μητσοτάκη στην χθεσινή του τηλεοπτική συνέντευξη η Γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Το γεγονός ότι βγαίνει εν μέσω ενός πολύμηνου και κλιμακούμενου σκανδάλου που πλήττει πολίτευμα, κοινωνία και πολίτες ο κ. Μητσοτάκης και μας ανακοινώνει εκ νέου μία ακόμη παραδοχή (ότι δρουν στη χώρα εξωθεσμικά ελληνικά και ξένα κέντρα) για τα οποία δεν γνωρίζει μεν, αλλά και για ό,τι έως τώρα γνώριζε δεν φταίει και επίσης αν γνώριζε δεν θα το επέτρεπε κ.ό.κ) αντί να αναλάβει να υλοποιήσει τα δύο πράγματα τα οποία η κυβέρνηση έχει την ευθύνη και την υποχρέωση να πράξει, εφόσον υπάρχει ουσία στην επαναλαμβανόμενη θέση του «όλα στο φως»:
- Να φέρει νομοθετική ρύθμιση και να άρει την τροπολογία την οποία έφερε όταν ο κ. Κουκάκης πήγε στην ΑΔΑΕ να ζητήσει πληροφορίες για την παρακολούθησή του. Και να επιτρέψει έτσι να ενημερώνονται οι πολίτες εφόσον δεν συντρέχουν πλέον λόγοι παρακολούθησής τους, και με αναδρομική ισχύ φυσικά ώστε να μπορεί η αρμόδια ανεξάρτητη αρχή να δώσει απαντήσεις.
- Και το δεύτερο είναι άρει το απόρρητο, διότι δεν είναι δυνατόν σε μία κοινοβουλευτική δημοκρατία να υπάρχουν ανέλεγκτοι μηχανισμοί. όπως δήλωσε π.χ. η εισαγγελέας η κ. Βλάχου ότι είναι ανέλεγκτη και θα μπορούσε να παρακολουθήσει, εφόσον κάποιος της έλεγε ότι υπάρχουν λόγοι εθνικής ασφάλειας, και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτά σε σοβαρές χώρες δεν γίνονται. Σημειωτέον ότι την άρση του απορρήτου ζήτησε και η PEGA, η αρμόδια εξεταστική επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου, δηλώνοντας επιπροσθέτως μετά την επίσκεψή της στη χώρα ότι η κυβέρνηση δεν συνεργάζεται στην έρευνα αυτού του τεράστιου διπλού σκανδάλου: υποκλοπών και συγκάλυψης.
Αναφορικά τώρα με τον ρόλο της δικαιοσύνης: βεβαίως και πέφτει το βάρος σε αυτήν. Υπενθυμίζω με την ευκαιρία όμως ότι εδώ και μερικές μέρες υπάρχουν δημοσιεύματα για κάποια ονόματα και σε άλλα έγκριτα μέσα σε ΝΕΑ, Καθημερινή και Βήμα, πέραν του Documento για τα οποία θα έπρεπε να έχει ήδη παρέμβει η δικαιοσύνη. Εμείς θα ελπίσουμε ότι θα κάνει τη δουλειά της.
Κάθε επικοινωνιακή προσπάθεια του κ. Μητσοτάκη ακυρώνεται από την πολιτική του στάση και τη συνειδητή προσπάθεια συγκάλυψης
Ο Πρωθυπουργός της χώρας δεν αρκεί να κάνει δηλώσεις, αλλά να αποδεικνύει καθημερινώς με την πολιτική του στάση ότι είναι άξιος του ρόλου του (Και βεβαίως αυτό αφορά όλα τα πολιτικά πρόσωπα που έχει εκλέξει ο λαός να τον εκπροσωπούν και να τον κυβερνούν). Εν προκειμένω ο Πρωθυπουργός εφόσον δηλώνει ότι όλα θα έρθουν στο φως θα έπρεπε και να το επιτρέψει να συμβει.
Να επιτρέψει δηλαδή στην έρευνα να εξελιχθεί. Όμως αρνείται συνειδητά να το κάνει. Γιατί δεν επέτρεψε να καταθέσουν οι Δημητριάδης, Λαβράνος, Mπίτσιος ούτε στην εξεταστική της ελληνική Βουλής ούτε στην εξεταστική του Ευρωκοινοβουλίου; Τι είχε να φοβηθεί; Δεν έχει την υποχρέωση να απαντήσει ο Πρωθυπουργός; Δεν οφείλει να λογοδοτήσει στην ελληνική βουλή;
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου κατά πόσον ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ «ποντάρει πολιτικά στις υποκλοπές» η Γραμματέας της Κ.Ο. τόνισε τα εξής: «Ως εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού έχουμε το καθήκον να εργαζόμαστε ούτως ώστε να μην διακυβεύεται το πολίτευμα της χώρας. Και εδώ διακυβεύεται. Ουδόλως λοιπόν το καθήκον σχετίζεται με πονταρίσματα».
Ο κ. Μητσοτάκης και έσπειρε και διατηρεί το κλίμα πόλωσης. Ευτελίζει το πολίτευμα αλλά και τον ρόλο του ως Πρωθυπουργός
Βρισκόμαστε σε νέο κύκλο εξελίξεων σχετικά με το σκάνδαλο των υποκλοπών. Η υπάρχουσα πόλωση είναι εξ αρχής δημιούργημα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και θα παρατείνεται όσο ο κ. Μητσοτάκης επιλέγει να παρεμποδίζει την εξέλιξη της έρευνας με στόχο να αποδείξει ότι η κυβέρνηση ουδεμία σχέση έχει με τις υποκλοπές.
Όσο ο ίδιος προσπαθεί να συγκαλύψει προφανώς κάτι έχει να φοβηθεί. Εξ αρχής δε, το γεγονός ότι δεν επέδειξε την ευθιξία να αναλάβει την ευθύνη παρά μόνον μετέφερε ευθύνες στον ανιψιό του και στον αρχηγό της ΕΥΠ, η συνολική στάση του από την πρώτη στιγμή αυτού του διπλού σκανδάλου μας ξαναγυρνά στο ζήτημα που έθεσα ως προϋπόθεση νωρίτερα: Είναι ένας πρωθυπουργός αντάξιος του ρόλου του;
