Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 82 ετών άφησε ο μεγάλος Πελέ, βυθίζοντας στη θλίψη τον παγκόσμιο αθλητισμό, καθώς «έφυγε» από τη ζωή ένας εκ των κορυφαίων -και για κάποιους ο κορυφαίος- ποδοσφαιριστών όλων των εποχών, νικημένος από τον καρκίνο, έχοντας διαγνωστεί με το πρόβλημα υγείας το 2021 και δίνοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή με αξιοπρέπεια αυτή την άνιση μάχη.
Ήταν 30 Νοεμβρίου 2022 όταν ο Πελέ εισήχθη εκτάκτως στο νοσοκομείο «Άλμπερτ Άινσταϊν» του Σάο Πάολο και από την πρώτη στιγμή τα πράγματα έμοιαζαν δύσκολα. Και ήταν. Μέσα σε όλο αυτό το διάστημα τα ρεπορτάζ για την κατάσταση της υγείας του δεν ήταν καθόλου ευχάριστα, αν και ο ίδιος, κυρίως μέσω της κόρης του και των αναρτήσεών της στα social media, έστελνε μήνυμα αισιοδοξίας.
Η αντίστροφη μέτρηση όμως, το ήξεραν όλοι αυτό, δυστυχώς είχε αρχίσει, με το τέλος να γράφεται σήμερα (30/12/2022) και τον Βραζιλιάνο θρύλο να περνάει, πλέον, στην αιωνιότητα.
Από το μηδέν στην κορυφή
Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο ή απλά Πελέ είναι ένα όνομα με το οποίο μεγάλωσαν γενιές και γενιές ποδοσφαιριστών. Και να σκεφτεί κανείς ότι υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ήταν κανένα από τα δύο… Οι γονείς του ήθελαν να τιμήσουν τον Τόμας Έντισον αλλά τελικά αποφάσισαν να αφαιρέσουν το «ι», ενώ το «Πελέ» ήταν το παρατσούκλι που του είχαν κολλήσει οι συμμαθητές του -και δεν του άρεσε- επειδή έτσι έλεγε ο ίδιος τον αγαπημένο του παίκτη, τον Μπιλέ της Βάσκο Ντα Γκάμα. Και ήταν τερματοφύλακας. Το «είδος» ποδοσφαιριστή, δηλαδή, που θα υπέφερε από τον Βραζιλιάνο τα επόμενα χρόνια, στον δρόμο για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ όλων των εποχών.
Το αν υπήρξε όντως ή όχι τέτοιος, αμφισβητείται. Κάποιοι, όπως ο Ρομάριο για παράδειγμα, υποστηρίζει ότι «ο Πελέ μετράει και τα γκολ από την Απόδραση των 11». Όπως αμφισβητείται και το αν υπήρξε ή όχι ο καλύτερος όλων των εποχών, αφού υπήρξε και αντίπαλο δέος στην πορεία. Αυτό που δεν αμφισβητείται είναι ότι ο Πελέ σημάδεψε το ποδόσφαιρο. Το ανέβασε. Το ομόρφυνε. Το τίμησε και γι’ αυτό το ποδόσφαιρο τού το ανταπόδωσε. Τρία Μουντιάλ κατέκτησε άλλωστε, έστω με παικταράδες δίπλα του. Ανάμεσα σε αυτούς τους παικταράδες ξεχώρισε, δεν ήταν εύκολο λογικά. Όπως δεν ήταν εύκολη γενικά η πορεία του, από τις μικρές τοπικές ομάδες στις οποίες έπαιζε ως παιδί, στα προάστια του Σάο Πάολο, μέχρι που το 1956 του δόθηκε η μεγάλη ευκαιρία. Η Σάντος.
Εκεί έκανε σαφή κάποια πράγματα εξαρχής… Σκόραρε στο ντεμπούτο του στα 15 του, έγινε βασικός στα 16 του και αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ, χρειάστηκε μόλις 10 μήνες μετά την υπογραφή του συμβολαίου του για να κληθεί στην εθνική Βραζιλίας. Από εκεί και πέρα, την ιστορία την ξέρουν όλοι σε αυτόν τον πλανήτη και αυτό δεν είναι υπερβολή. Υπερβολή ήταν τα τρία Μουντιάλ που κατέκτησε η Βραζιλία του Πελέ από το 1958 ως το 1970. Υπερβολή ήταν το γεγονός ότι οι προσπάθειες ευρωπαϊκών ομάδων όπως η Γιουβέντους, η Ιντερ, η Ρεάλ Μαδρίτης, προσπάθησαν να τον αποκτήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν. Γινόταν εξέγερση στη Βραζιλία μόλις έσκαγαν οι φήμες, μέχρι που τελικά το 1961 χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση «επίσημος εθνικός θησαυρός».
Υπερβολή κι αυτό, αλλά για να τα πέτυχε όλα αυτά, μάλλον θα ήταν τόσο καλός όσο λένε όσοι τον πρόλαβαν, όσοι έχουν κάποιες εικόνες από αυτόν. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν έχουν, βλέπουν το βιογραφικό του: Εξι πρωταθλήματα Βραζιλίας, δύο Κόπα Λιμπερταδόρες, δύο Διηπειρωτικά Κύπελλα, ένα Διηπειρωτικό Σούπερ Καπ. Συν, φυσικά, το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, του 1962 και του 1970. Από εκεί και πέρα, το γεγονός ότι έκανε πλάκα στις ΗΠΑ, όταν στα τελειώματά του πήγε στη Νιου Γιορκ Κόσμος, δεν προκαλεί εντύπωση.
Ο Πελέ μετά το τέλος της καριέρας
Με όσα πέτυχε μέσα στα γήπεδα ο Πελέ ήταν, είναι και πάντα θα είναι για τους συμπατριώτες του ο O’ Rey. Ο Βασιλιάς. Πάντα θα είναι ένας από τους Θεούς του ποδοσφαίρου και σαν τέτοιος δεν θα έχει μόνο πιστούς. Με όλους τους μεγάλους συμβαίνει. Απλά είναι πάντα διαφορετικός ο λόγος. Στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, για παράδειγμα, ήταν η εξωγηπεδική ζωή του.
Η κοκαΐνη. Κάποτε, στα μείον του Αργεντίνου προσμετρούσαν κάποιοι και τις επιθέσεις του στη FIFA. Εκ των υστέρων, αυτή η υπόθεση μπορεί να χρεωθεί σαν λάθος του Πελέ, γιατί ο Βραζιλιάνος είχε πάντα άριστες σχέσεις με την εκάστοτε διοίκηση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας. Και την παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία, με όσα έχουν αποκαλυφθεί, δεν τη λες και ό,τι πιο αγνό.
Είχε πάντα καλές σχέσεις με τους πολιτικούς, υπήρξε και ο ίδιος τέτοιος, άλλωστε, από το 1995 μέχρι το 1998, ως υπουργός Αθλητισμού της Βραζιλίας. Όχι ότι είναι απαραίτητα κακό αυτό, αλλά δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τους οπαδούς του. Χωρίς, όμως, αυτό να μειώνει στο ελάχιστο τον θρύλο του, ο οποίος δεν θα σβήσει ποτέ.
