Άρθρο της Όλγας Γεροβασίλη, βουλευτή Άρτας του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Δ’ Αντιπροέδρου της ΒτΕ στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ».
Δεν είναι τυχαίο πως, σήμερα, πολλοί ΟΤΑ (Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης), αποτελούν πεδίο «δόξης λαμπρό» για τις ελεγκτικές αρχές και την ελληνική δικαιοσύνη. Ούτε ασφαλώς, πως, με την άδεια της κυβέρνησης, αποτελούν το πεδίο καταγραφής και νομιμοποίησης της επιρροής του φασισμού. Η εικόνα αυτή είναι σύμφωνη με τη συνολική πραγματικότητα, όπου καθημερινά, ξεγυμνώνεται η ανικανότητα και η αδιαφορία του σημερινού υποδείγματος διακυβέρνησης.
Η «Ελλάδα 2.0» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πελατειακό κράτος νέου τύπου που στήνεται και δρα εργαλειοποιώντας και ευτελίζοντας κρίσιμους θεσμούς και επιτρέποντας στο παρακράτος, τις συμφύσεις του και την ακροδεξιά, να δρουν πιο ανεξέλεγκτα από ποτέ. Που μπορεί να παριστάνει το διαιτητή στην ξεδιάντροπη αυθαιρεσία ενός προτύπου «επιχειρείν» στις δημόσιες παραλίες και τον τάχα συντετριμμένο παρατηρητή στις πυρκαγιές που κατακαίουν από άκρη σε άκρη ολόκληρους νομούς.
Που, ενώ σπεύδει να ρίξει χημικά σε γήπεδα ακόμη και εναντίον οικογενειών και παιδιών, «παρακολουθεί διακριτικά» την πορεία «εισαγόμενων» ακροδεξιών ξένων χούλιγκαν από τα σύνορα ως την Αθήνα, με τελικό αποτέλεσμα μια δολοφονία που μπορούσε και έπρεπε να έχει αποτραπεί.
Ακόμη και αυτό το νεοφιλελεύθερο κράτος που υποτίθεται πως υποστηρίζει η σημερινή κυβέρνηση, δεν μοιάζει καν ως «νυχτοφύλακας» αλλά ως «τσιλιαδόρος». Με τέτοιους όρους, οι πολλοί, οι «άσχετοι», είναι καταδικασμένοι να βιώσουν την ηθική ματαίωση, τον περαιτέρω οικονομικό μαρασμό και τη σταδιακή κοινωνική περιθωριοποίησή τους. Αν θέλουμε μια πιο δημοκρατική, διαφανή, συμβατή με τα συμφέροντα της κοινωνίας, διακυβέρνηση, έναν ισχυρό μοχλό «πράσινης», βιώσιμης ανάπτυξης και εμβάθυνσης του δημοκρατικού κεκτημένου, πρέπει να πιάσουμε το νήμα από το πλησιέστερο στον πολίτη επίπεδο, από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Ασχολούμενη χρόνια με τα αυτοδιοικητικά, γνωρίζω πως η αυτοδιοίκηση αποτελεί εύφορο έδαφος για τη σύναψη ευρέων οριζόντιων κοινωνικών και πολιτικών συναινέσεων. Πως, εκεί, η αποτελεσματικότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, είναι μέγεθος απόλυτα μετρήσιμο. Πως όταν το όραμα μιας αρχής για οικονομική και πολιτιστική τοπική ανάπτυξη έχει περιεχόμενο και κοινωνική στήριξη, τα θετικά αποτελέσματα αυτών των πρωτοβουλιών είναι καταλυτικά και διαρκή.
Οι πολίτες, οι τοπικές κοινωνικές δυνάμεις και οι συλλογικότητες με συμβατό αξιακό και πολιτικό πλαίσιο, αποτελούν μια κρίσιμη μάζα για την αλλαγή επί τα βελτίω της της τοπικής και περιφερειακής διακυβέρνησης. Ενδεχομένως, ορισμένοι από τους αναγνώστες, να πιστεύουν πως τέτοιου είδους παραινέσεις, λίγους μόνο μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, παρέλκουν. Ωστόσο, η βέβαιη πίεση από την μεριά της κυβέρνησης για την επιβολή των όρων επιβίωσης και αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο, οφείλει να ενεργοποιήσει, έστω και τώρα, όλες τις υγιείς προοδευτικές δυνάμεις.
Η ενίσχυση τέτοιων προτάσεων, η στήριξη ανάλογων πρωτοβουλιών δεν αποτελεί στενή κομματική υπόθεση. Αποτελεί επένδυση για την ανάδειξη ενός διαφορετικού προτύπου διακυβέρνησης. Ένα πρότυπο οικοσύστημα ανάπτυξης στελεχών που θα παρουσιάζουν και θα εφαρμόζουν καινοτόμες δράσεις με άμεσο ευεργετικό αντίκτυπο στη ζωή των πολιτών και στην υγιή δραστηριότητα των επιχειρήσεων. Που θα επιτυγχάνουν τη συμφιλίωση της ανθρώπινης δραστηριότητας και ανάπτυξης με το φυσικό περιβάλλον του οποίου η αξία – και η οικονομική – είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Αυτό το νέο απτό παράδειγμα άσκησης παρέμβασης και διακυβέρνησης είναι το μοναδικό πειστικό επιχείρημα απέναντι στην οριστική επικράτηση του «Πάμε κι όπου βγει».
