Φεύγουν τα φρούρια της ζωντανής μνήμης.
Αφήνοντας πίσω μια θλίψη να περισφίγγει την ύπαρξή μας. Απλωμένος στο πρόσωπό τους ο πόνος μιας ζωής που έγινε Γολγοθάς, όταν ξημέρωσε η ματωμένη εκείνη Δευτέρα της 16ης Αυγούστου 1943.
Όμως αντέξανε βαδίζοντας μέσα στα θολά τοπία του αγνώστου. Και μπόρεσαν να χαμογελάσουν ξανά και να ελπίσουν.
Εκεί που θα πας, σήκωσε τις πονεμένες μάνες του Κομμένου. Και ξύπνησε και τον Αλέκο, για να παίξει μια ταινία όπως τότε και να δροσίσει τα ξερά μερόνυχτα της στέρησης και του μόχθου.
Έλεγες: Χορτάσαμε πόνο. Αβάσταχτο, απίστευτο και απερίγραπτο. Τιμωρία και καταφρόνια. Να μην τα γνωρίσουν ποτέ τα παιδιά μου.
Κι εμείς λέμε με λόγια περήφανα:
Ευλογία τα χέρια σας που μας κράτησαν
και τα στήθη σας που μας θήλασαν
και τα χείλη σας που μας φίλησαν.
Καλό σου ταξίδι, Βασιλική της νιότης και των ονείρων μας.
